باغ گیلاس

   یه کودک تنها        چیزی از جنگ نمیدونه حالا بعد از این بحران   واسش مونده یه ویرونه تو که نیستی تا ببینی        لحظه هام چه سوت و کوره کنارم زلزله است  و           تموم خاطره هات زیر اواره پس بیا- بیا منو              نجات بده از این درد بی انتها باغ گیلاس...

به لب هایم مزن قفل خموشی     که در دل قصه ای ناگفته دارم

ز پایم باز کن بند گران را           کزین سودا دلی اشفته دارم

بیا ای مرد- ای موجود خود خواه      بیا بگشای درهای قفس را

اگر عمری به زندانم کشیدی        رها کن دیگرم این یک نفس

منم ان مرغ / ان مرغ که دیریست     به سر اندیشه پرواز دارم

سرود ناله شد در سینه تنگ             به حسرت ها سر امد روزگارم

باغ گیلاس...

                   سفر

دارم میرم به این سفر             میرم دیگه از این شهر

از این کوچه ها و کافه ها        این دریا و حال وهواش

دارم میرم به جایی                   که توش زندگی معنا میده

یه جایی که واسه تردید نیست

هر روز بهت نفس میده

همنفس روزای خوب            میتونی بری به خاطره هام

من با تو عشق شناختم              تو هم بساز با رویام

قدم زدن زیر بارون                  برف بازی تو خیابون

این جنون رو دوست دارم

که هر لحظه اش              پر شده از عطر تو

باغ گیلاس...

یه شب بارونی    یه دل رو به ویرونی

نگاهمو دوختم به      چشمای خیس تو

تو دل شکسته بودی   در دلت اشوب بود

هرگز ارام نمیشدی

مثل این است     به سیم اخر زده باشی

بی وقفه اشک می ریزی      مثل برگریزان پاییزی

راهی ندارم جز مدارا  

میخواهم تو را به بهشت برین ببرم

اما ته دلت سکوته            انگار در این دنیا نیستی

باغ گیلاس...

تو مثل نت های غمگین              یک اواز خشمگین

تو پر از ابهام                  در مسلخ تردید

معتاد چشم هایت شدم           ای سل وحشی

مثل موجی خروشان              نوار ارزوهای بی پایان

بی تو در نبودت                 در دلم غوغایی است

بین زمین و اسمان                 جنگ- جنگ نابرابری است

حس دلتنگی خود را                 به دفتر خیال میسپارم

هوای من ابری نیست              ببار.. ابر بهاری من

باغ گیلاس...

در پس خیالت     گمگشته ارزوهایت  در پ باغ گیلاس...

از اخرین سکانس زمستان     تنها کرختی انگشت هایت را به یاد داری و من جا پا های روی برف را     بیا دور از هم اعتراف کنیم       تو عاشق نبودی         و من صرفا یک شاعر بودم شب ها که بیهوده از      این کوچه میگذرم میدانی که خانه من        در این حوالی نی باغ گیلاس...

   " سیاهی شب" سیاهی شب که گویند         ان تو هستی بغض  همراه باران           ان تو هستی تو بودی که برایم             در شبهای تار خاطره میساختی در کافه رویال در            قهوه من  ته نشین میشدی من از دیار غربت                    اصلا تو اوج حیرت ت باغ گیلاس...

باغ گیلاس...

در سیاهی جاده ها    به سوی تو

در شب های تیره   شتابان به کوی تو

صدای قلب من      را میشنوی

صدای پای عشق است       انرا میشنوی

تو میدانستی در رویا               به دنبال نگاهت هستم

وقتی در لحظه هایم نباشی           با خیال تو می رقصم

یک تانگوی تک نفره                    یک اواز از دلی دیوانه

پابه پای تو همه سختی ها                را جا گذاشتم

اصلا قرص و دوا چرا                نگاه تو را مرحم می گذارم

باغ گیلاس...

باغ گیلاس...

مرگ یک بار رخ نمی دهد.. زیرا همه ما چند روز می میریم.. هر بار که با ارزوها و علایق و پیوند های خود وداع میکنیم.. می میریم

 

باغ گیلاس...

پاییز که از کوچه رد شد.. تازه باورم شد که تنهایی چقدر بی رحم است- چقدر عشق غم انگیز است

نه باد و نه برگ های خشک.. نه باران و نه خنکای اخر اسفند.. هیچکدام مرا نشناختند

من همان لبخند پشت پنجره بودم     که بغضم شکسته بود

باغ گیلاس...